ADEM VE HAVVA
Adem hiçlik içinde kendini tanıdı
İsimleri hayalde yaşayarak anladı
AŞ.ıp da Kendini Tek olana inandı
O, hayalde Rahim’e düşüp saklandı

Havva sonlu hayalin hiçliğini bilmedi
Sonsuz hayatın hepliğinde bekledi
Fakat nefes olabilmeyi de çok istedi
O, hayalde Rahim’e düşenin eşiydi

Rahimde saklanan eşiyle birleşince
Rahim bir nefes sonsuzluğa verildi
Rahimde saklanan kıyama dikilince
İnsanı duyan her melek secdedeydi

Yerdeki hayal, döndü teke yüzünü
Büründü rahmetin takva örtüsünü
Havva çekebilen bir nefes oldu
Havadaki hayat buldu nefesin özünü

Ölünce kopar kıyamet derler, kanma!
Ölmediğini anladığında kopar aslında
Ölmeden ölebil ki ateşte hiç yanma!
Ölmeye değil, olmaya geldik aslında

Doğmadan doğdum deme!
Her doğuş, ölüşe gider deme!
Ölümlü mü doğar her doğan?
Sor bakalım bir de Adem’e…