Ezelden gelen cehennemin, ebede giden cennete dönüşünün tecellisidir ecel. Ecel, bedeninin değil nefsinin ölümüdür. Nefs, ruhuna bedenle binen bir bedeldir. O bedel, isimleri öğrenmendir. (MİM)Kendi kendine kendini öğrenmek; meleklerin secde ettiği kutsal Adem’in varoluş tespihidir. O Adem, Rabbini en iyi anlayan; Rahman’ın teşbihi Rahim’dir. Rahim’den doğan aşk, kendi özüyle buluşanın kelimesidir…
Eş, eşi bulursa aşk olur. Aşk olursa zaman durur. Deli dolu mutluluğa eren eş, eşine vildan olur.
Gün-eşi alırsa, zaman olur. Zaman, o eşe sürgün olur. Gözü dolu yaşla, aranırken özüne doğru; her yer ona, kaçılamaz zindan olur.
Gün, ecele yakın. Öyleyse gÖZÜNle okurken bu satırları, duy şimdi sesimi – RUH’unla duy.
İstersen AŞK’a varmak; beyninle pompala bu anı kalbine, bırak da kalbin düşünüp desin: “(Takvaya) Bu uygun”. Uyusun uykusuz gecelerin artık. O geceler, aşka açılan eceller artık. Bir kitap var ama aldatmasın seni kapağı. Komik sandığının içinde, inan koca bir kozmik saklı. DİNDİGO adı, cehennemdir tadı. Yorulursan ara ver. Çünkü yapıştıracak beynine tokadı. Ters düz yapacak evet, seni. Ve cennet yapacak; yaşadığın o cehennemi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder